ตำนานปรัมปราของน้ำตกเจ็ดสาวน้อย นิทานเรื่องระลึกถึงสาวน้อยทั้งเจ็ด

เรื่อง/ภาพ อาทิตย์ ประสาทกุล

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงนัก หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ประกอบด้วยชาวบ้านไม่กี่ครัวเรือน อาศัยอยู่ด้วยการเลี้ยงสัตว์ และการปลูกผักเล็กๆ น้อย บางครั้งชาวบ้านก็จะนัดกันเข้าไปป่าล่าสัตว์ หาของป่าที่มีอยู่อย่างอุดมตามเทือกเขาดงพญาเย็น ในตอนกลางวัน ผู้ชายก็จะออกไปเลี้ยงสัตว์ หรือไม่ก็เข้าไปหาของป่า ส่วนผู้หญิงก็จะอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนดูแลลูกในวัยเล็ก และทำสวนครัวเล็กๆ รอบบริเวณบ้าน เด็กหนุ่ม และเด็กสาวก็จะจับกลุ่ม นัดกันออกไปเที่ยวเล่นในละแวกใกล้เคียงอย่างสนุกสนาน และสำราญใจ

เย็นวันหนึ่ง หลังจากผู้ใหญ่มีกลับจากป่าพร้อมกับหมูป่าตัวเขื่อง ที่แก และลูกบ้านวัยฉกรรจ์สามคนได้ช่วยกันไล่ลามา แกนั่งลงบนชานบ้าน แล้วบรรจงหยิบขันใส่น้ำเย็นยกเข้าปาก เพื่อให้หายจากความเมื่อยล้า และความเหน็ดเหนื่อยจากการเข้าป่าไปทั้งวัน แกออกไปตั้ง แต่ฟ้ายังไม่สาง ยายศรีผู้เป็นเมียก็ค่อยเข้ามาแจ้งข่าวร้ายให้กับผู้ใหญ่มีฟังทั้งน้ำตา

ผู้ใหญ่มีและยายศรีมีลูกสาวหลายคน แต่ที่เห็นว่าจะเป็นหัวแก้วหัวแหวนก็คงจะไม่พ้นน้องนุชคนสุดท้องที่ทั้งสองทั้งรัก และทะนุถนอมปานดวงใจ ลูกสาวลูกคนอื่นๆ มีผัวออกไปหมดแล้ว ก็คงเหลือ แต่แม่แก้วนี่แหละที่ยังอยู่กับตายายคู่นี้ แม่แก้วเป็นเด็กสาวที่น่ารัก ผิวสีน้ำผึ้งของเธอนั้นสวยเปล่งปลั่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก พร้อมทั้งมีกิริยามารยาทที่งดงาม สมกับเป็นลูกสาวของผู้นำหมู่บ้าน เธอเพิ่งแตกเนื้อสาว เป็นที่หมายปองของชายหนุ่มทั้งหมู่บ้าน และตำบลใกล้เคียง

วันนั้น วันที่ผู้ใหญ่มี และยายศรีสูญเสียลูกสาวคนรักของตนไปอย่างไม่มีวันกลับ แม่แก้ว และ เพื่อนอีก 6 คนได้ชวนกันไปเล่นน้ำตกที่ท้ายหมู่บ้านตั้ง แต่เช้าตามลำพังประสาหญิงสาว พวกเธอทั้งเจ็ดคนเพิ่งได้ออกไปเที่ยวไกลๆ ด้วยกันครั้งแรกตั้ง แต่เล่นกันมาตั้ง แต่เด็กตัวเล็ก ท่ามกลางอากาศร้อนจัดในบ่ายวันนั้น แม่สายได้มาหายายศรีด้วยสีหน้าอันเศร้าสลด พร้อมทั้งบอกถึงข่าวที่ลูกสาวของตน และ เพื่อนๆ รวมถึงแม่แก้วของยายศรีด้วย ได้จมน้ำตายขณะไปเล่นน้ำตก

ทั้งหมู่บ้านที่เคยกึกก้องบัดนี้เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ที่แผ่วเบา และหยาดน้ำตาที่ไหลระริน

ที่มา: http://siamensis.org/exsiam/s029.html