มะลิสีแดง : นิทานชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงที่สวนผึ้ง ตอนที่ 4

ฝ่ายเจ้าหนุ่มกะเหรี่ยงผู้สืบตระกูลใจบุญ ไม่เคยฆ่าสัตว์ไพร ไม่เคยทำร้ายสัตว์ไพรบาดเจ็บ แหละแม้แต่จะคิดทำร้ายก็ไม่เคย ได้เดินเข้าใกล้ดงไผ่ป่ามหึมา เห็นรอยเท้าช้างป่าเกลื่อนบริเวณนั้น จึงหยุดพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก็รู้ทันทีว่า โขลงช้างป่าคงจะอยู่ในอาณาบริเวณดงไผ่เป็นแน่ เพราะสังเกตจากรอยตีนที่ย่ำดินเป็ฯรอยใหม่ ต้นไม้เล็กๆ ที่ถูกเหยียบตายยังมีใบเขียวสดเป็นการบอกให้รู้ชัดเจนว่า โขลงช้างป่าเพิ่งจะเหยียบผ่านไปไม่นานนัก เพราะต้นหญ้าที่ถูกช้างเหยียบนั้นหากข้ามวันข้ามคืน ก็จะแห้งไปตามกาลเวลา ซึ่งเจ้าหนุ่มกะเหรี่ยงแม้ไม่ช่ำชองทางพรานไพร แต่ก็มีความรู้เรื่องนี้ดี

“หน้าไม้” ภาพจำลอง ประกอบบทความ
ที่มาของภาพ : http://tainaplajad.blogspot.com/2014/02/blog-post_20.html

จึงเมื่อรู้ได้เช่นนี้ เจ้าหนุ่มก็เริ่มใช้ความสังเกตป่าอย่างระมัดระวัง หยุดพักสูบยาพ่นควันดูลม เห็นควันยาลอยจากตนเข้าดงไผ่ก็รู้ได้ทันทีว่า ตนกำลังอยู่ในความเสียเปรียบโขลงช้างไพร เพราะตนเป็นฝ่ายอยู่เหนือลม ช้างไพรเป็นฝ่ายอยู๋ใต้ลม ซึ่งมันจะสูดกลิ่นตนรู้ได้แต่ไกล เจ้าหนุ่มผู้ใจบุญจึงหยิบหน้าไม้ออกมาขึ้นใส่ลูกดอกอาบยาพิษลงในราง พร้อมจะยิงในทันทีเมื่อช้างป่าออกมาทำร้าย พลางก็พิจารณาดูทำเลทางหนีไว้ก่อน เพื่อความไม่ประมาท พิจารณาเห็นว่าอาณาบริเวณนั้นไม่มีต้นไม้ใหญ่ พอจะขึ้นหลบช้างไพรได้ คงมีแต่ภูฌขาลูกใกล้ๆ เท่านั้นที่จะใช้หลบภัยได้ เจ้าหนุ่มจึงรีบเดินทางเข้าใกล้ภูเขาอย่างเร็วจี๋ เพราะชักผิดสังเกตุอะไรบ้างอย่าง เป็นเรื่องสังหรณ์ใจ

ฝ่ายหัวหน้าโขลงอีด้วนอันดุร้าย ซึ่งซุ่มเงียบงำในป่ารก จับตาเขม้นมองการเคลื่อนไหวของมนุษย์ศัตรูร้ายอย่างอาฆาต ครั้งเห็นมนุษญ์ทำอาการอย่างดังนั้น กู้รู้ทันทีว่ามนุษย์คนนี้ ไหวพริบดีมีความระมัดระวังตัวเป็นเลิศ จะรอช้าไม่ได้ มันจึงแผดเสียงแปร๋นขึ้น เสียงดังสะท้านก้องทั้งป่า เป็นอาณัติสัญญาณลูกโขลงให้เปิดฉากล้อมกรอบบดขยี้มนุษย์ศัตรูตัวร้าย พลางก็นำโขลงพุ่งเข้าใส่มนุษย์ทันที ลูกโขลงหลายสิบตัวต่างก็แผดเสียงร้องดังสะท้านไปทั้งป่า ดาหน้ากันเข้าหาเหยื่อเสียงอื้ออึงปานแผ่นดินจะถล่ม ค่างลิงชะนีตกใจกระโจนร้องลั่นบนยอดไม้

ขอขอบคุณ : http://rb-history.blogspot.com/search/label/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%97%E0%B8%B2%E0%B8%99