เรื่องเล่า คนระลึกชาติ ตอนที่ 3

ผู้ใหญ่บ้านพร้อมกับเจ้าทุกข์ซึ่งเป็นเจ้าของที่ดินข้างเคียง มาขอพบเถ้าแก่ แจ้งข้อหาพ่อเลี้ยงผมให้เถ้าแก่ทราบ เถ้าแก่พยายามไกล่เกลี่ยบอกว่าเป็นการเข้าใจผิด แค่ยิงขู่เฉยๆ แต่ทั้งผู้ใหญ่บ้านและเจ้าทุกข์ไม่ยอมท่าเดียวจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ในที่สุดเถ้าแก่รำคาญควักเงินยัดใส่มือเจ้าทุกข์ไปจำนวนหนึ่ง และขอให้เลิกแล้วต่อกัน ท่านจะกำชับดูแลไม่ให้พ่อเลี้ยงก่อเหตุแบบนี้อีก เรื่องมันก็จบลงแค่นั้น แต่คนทางด้านนั้นของสวนไม่ได้รับเข้ามาทำงานในสวนอีกเลย

ในบรรดาคนงานหลายสิบชีวิตที่ทำงานอยู่ในสวนส้ม มีอยู่คนหนึ่งชื่อน้าเชียร ผมจำนามสกุลแกไม่ได้แล้ว แกเป็นคนทางภาคอีสานจะเป็นคนจังหวัดไหนก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน แกผิวขาวรูปหล่อ พูดเพราะ แกทำงานอยู่ที่นี่นานหลายปีแล้ว รับผิดชอบงานดีจนเป็นที่ไว้วางใจของเถ้าแก่ ท่านตั้งใจให้เขาเป็นหัวหน้าคนงานแต่จะได้เงินเดือนเพิ่มพิเศษหรือไม่ผมไม่รู้

แกกับผมค่อนข้างสนิทสนมกันยิ่งกว่าคนงานอื่น ไม่ใช่เพราะแกต้องมาเบิกของหรือมารับงานจากพ่อเลี้ยงผมบ่อย แต่เพราะว่าแกมีศักดิ์เป็นหลานเขยของแม่ผม และอีกอย่างหนึ่งคือแกและผมติดนิยายเรื่องเพชรพระอุมาของพนมเทียนงอมแงมด้วยกัน

เมียแกเป็นลูกสาวของน้าแม่ผม เป็นคนสวยทีเดียว แต่ก็เหมาะกันดีระหว่างคนสวยกับคนหล่อ และมีลูก 2 คน เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่ง ลูกสาวของแกชื่ออ้อย หน้าตาน่าเอ็นดู ส่วนลูกชายผมจำชื่อไม่ได้ ช่วงวันหยุดช่วงปีใหม่ ตรุษจีน เช้งเม้ง หรือวันหยุดหรือสวนส้มหยุดงาน แกจะพาลูกเมียไปเที่ยวกรุงเทพ ถ้าเมียแกไม่ไป แกก็จะไปกับลูกสาวเพราะตอนนั้นลูกชายยังเล็กอยู่ พาไปไม่สะดวก พอกลับมาก็จะเอารูปถ่ายที่แกพาลูกไปเที่ยวมาให้ดู บางทีแกก็มีของฝากมาฝากผมเหมือนกัน เป็นพวกขนมหรือไม่ก็เป็นหนังสือการ์ตูน วันหนึ่งผมออกมาเที่ยวที่บ้านมาเชียร ก็มาเพื่อจะยืมหนังสือเพชรพระอุมาอ่านนั่นแหละ เราเลยนั่งคุยกันบนแค่หน้าบ้านของแก

“น้าไปกรุงเทพแล้วไปพักที่ไหนล่ะ” ผมถามแก

“ไปพักบ้านแม่” แกบอก

“แม่น้าเชียรอยู่กรุงเทพหรือ”

“ฮื่อ” แกบอกพร้อมกับดูดยาเส้นที่มวนด้วยใบจากไปด้วย

“ทำไมไม่พามาอยู่เสียที่นี่ล่ะ แก่มากหรือยังครับน้าเชียร”

“ตอนนี้ 10 ขวบแล้ว” แกบอกเรื่อยๆ

“10 ขวบ” ผมมองแกยังงงๆ หรือว่าผมฟังผิดไป

“10 ขวบ” แกยืนยัน

“ล้อเล่นหรือเปล่าน้า” ผมหัวเราะอย่างขบขัน

“เปล่า พูดจริง” แกยืนยันขึงขัง

ผมมองแกอย่างงๆ แกเพี้ยนอะไรขึ้นมาหรือเปล่า ผมถามตัวเองในตอนนั้น ก็ตอนนั้นแกอายุตั้ง 30 กว่าแล้ว จะมีแม่อายุ 10 ขวบได้ยังไง ถึงผมจะเป็นเด็กบ้านนอกหลังเขาแต่ ไม่โง่จนคิดไม่เป็นหรอกนะ อย่ามาหลอกกันเสียให้ยาก

“อะไรของน้าเนี่ย แม่อะไรของน้าอายุ 10 ขวบ”

“ก็แม่น้าไง ที่น้าขึ้นไปกรุงเทพก็ไปเยี่ยมแม่ของน้าที่นั่น พอหายคิดถึงก็กลับมาทำงาน เอาเงิน เอาส้มไปฝากแม่บ้าง บางทีก็เลยไปเยี่ยมพ่อที่บ้านแกบ้าง”

“พ่อน้าอายุเท่าไหร่ตอนนี้”

“ห้าสิบแปด ห้าสิบเก้าแล้ว”

 

 

ที่มาและการอ้างอิง : กฏแห่งกรรม เรื่อง คนระลึกชาติ โดย เจตน์ จิตวัต