เรื่องเล่า ทางเดินใต้ดินจากเพชรบุรีมาราชบุรี ตอนที่ 4

เหมือนลมพัดมาต้องตัววูบหนึ่ง เหมือนหลับฝันพลันเรื่องเปลี่ยนไปอีกเรื่องหนึ่ง พระผู้รอดชีวิตเล่าว่า อยู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งมาพบเข้าและนิมนต์ไปสวดมนต์ในงานโกนจุกลูกชาย ได้พักนอนที่งานคืนหนึ่ง ทำพิธีกันเสร็จเรียบร้อยเขาก็พามาส่ง ณ ที่แห่งหนึ่ง จากนั้นคนๆ นั้นก็หายตัวไป

ผ่านไปอีกพักใหญ่ จึงรู้สึกตัวใหม่ว่าร่างกายได้สัมผัสลมเย็น พระจากเพชรบุรีค่อยๆ สำรวจตัวเอง แล้วรู้สึกว่าตนยังมีลมหายใจ บัดนี้รอบข้างที่เคยมีแต่ความมืดและความอ้างว้างวังเวง กลายเป็นปากถ้ำแห่งหนึ่งที่มองออกไปแลเห็นไม้ไร่และบ้านเรือน

ทันใดนั้นมีเสียงเคาะเกาะดังเป็นสัญญาณมาจากเรือนจำ แว่วในโสตสำนึกว่ากำลังเป็นเวลา 6 โมงเย็น ปรากฏว่าท่านมาโผล่เอาที่เมืองราชบุรี และใกล้ๆ ปากถ้ำนั้น คือ วัดที่มีชื่อว่าวัดสีชมพู….(น่าจะหมายถึงวัดศรีชมพูราษฎร์ศรัทธาธรรม ในปัจจุบัน)

พอออกจากปากถ้ำ ก็ได้พบพระทั้งหลาย ต่างมารุมล้อมสอบถามกันด้วยความสนใจ พระรูปนี้เดินใต้ดินจากเพชรบุรีมาโผล่เอาที่ราชบุรีซึ่งไกลกันตั้ง 60 กว่ากิโลเมตรได้อย่างไร ฟังเรื่องที่เล่ามาแล้ว ก็พิสดารจนไม่น่าจะเป็นจริงได้เลย

พระจากเพชรบุรียืนยันจนอ่อนใจ ทันใดนั้นท่านก็นึกอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง มีสิ่งหนึ่งอาจช่วยพิสูจน์เรื่องที่เล่ามามาเป็นความจริงได้ นั่นคือ นิ้วที่เคยจุ่มลงไปในบ่อมฤตยูนั่นเอง ท่านยกนิ้วที่กลายเป็นหินขึ้นมาให้ทุกคนดู นิ้วนั้นแข็งราวกับหิน ถึงจะเอาไฟตะเกียงมาลนก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ ทว่าพอเอานิ้วลนไฟแล้วเอามานาบคนอื่นๆ ต่างพากันปวดแสบปวดร้อนไปหมด เหมือนโดนไฟนาบจริงๆ พระใต้ดินเอานิ้วมาเคาะหัวเด็กๆ ก็เจ็บ ต่างรู้สึกอัศจรรย์ใจกันทุกคน

ฝ่ายพระสูน (หมอสูน) เมื่อได้ฟังเรื่องราวของอาจารย์ปั่นจบแล้ว ภายหลังเมื่อมีโอกาสก็ไปหาพระเพชรบุรีรูปนั้น พระสูนว่าพระเพชรบุรีเอานิ้วมาให้จับดู ได้จับแล้วรู้สึกว่าแข็งเหมือนหินน่าประหลาดใจจริงๆ เมื่อเวลาผ่านไป นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ก็เอามาเล่าให้ลูกหลานและคนอื่นๆ ฟัง

ที่มา:
เอนก นาวิกมูล. (2551). หมอสูน คนดี. กรุงเทพฯ : แสงดาว. (หน้า 133-137)
http://rb-history.blogspot.com/search/label/%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B9%81%E0%B8%A5